امسال در حالی به پیشواز هشت مارس، روز جهانی زن، می‌رویم که مطالبه برابری طلبی و آزادیخواهی زنان بیش از هر زمان دیگری در سطح داخلی و بین المللی مطرح است. شاهد برگزاری هشت مارس های پرشکوهتر در خیابان در مقایسه با سالهای گذشته هستیم.
پس از مبارزات پرشور زنان و مردم در سال ۱۴٠۱،شعار “زن، زندگی، آزادی”به نمادی جهانی برای مقاومت در برابر سرکوب، نابرابری، تبعیض و اعدام تبدیل شده است.
رژیم اسلامی در جریان جنبش انقلابی “زن، زندگی، آزادی” و پس از آن، با سرکوب، دستگیری، شکنجه، گرفتن اعترافات اجباری، محاکمه‌های ناعادلانه و صدور احکام اعدام، تلاش کرده این جنبش را سرکوب کند. اما زنان با حضور مداوم، پرقدرت و مطالبه گر، از زندان تا خیابان‌ها با شعار «قسم به خون یاران، ایستاده‌ایم تا پایان» در خط مقدم اعتراضات به عنوان رهبران و سازمان‌دهندگان اصلی این جنبش حضور دارند.
مبارزات هر روزه زنان سنگر حجاب اجباری را فتح کرده است و امروز شاهد جنبش بی حجابی در سطح گسترده ای هستیم. رژیم جمهوری اسلامی بیش از پیش خشونت سازمان یافته علیه زنان را تشدید کرده و با اعمال محدودیت‌های قانونی در عرصه‌های مختلف تلاش دارد مبارزات زنان را سرکوب کند. صدور حکم اعدام وریشه مرادی، شریفه محمدی و پخشان عزیزی در همین راستا می باشد.
اما با وجود تمامی این سرکوب‌ها و خشونت‌های سیستماتیک حکومت، مبارزه زنان در اشکال گوناگون ادامه دارد.
نقش و حضور زنان در اعتراضات قشرهای گوناگون جامعه چون هنرمندان، آموزش و پرورش، ورزشکاران، بهداشت و درمان، علیه حجاب و حضورشان در مکان‌های عمومی و متروها بدون حجاب، اعتصاب و تحصن و رقص زنان زندانی در زندان‌ها، نشان از شجاعت، مقاومت، اتحاد و همبستگی بی وقفه آنان برای پایان دادن به رژیم زن‌ستیز و ضدبشری دارد.
مبارزه‌ای که زنان ایران با تظاهرات روز جهانی زن در سال ۱۹۷۹ علیه حجاب اجباری و سیستم زن‌ستیز با شعار؛ « نه شرقی، نه غربی، آزادی جهانی است» آغاز کردند و تا دستیابی به حقوق برحق خود و رسیدن به آزادی، برابری و عدالت اجتماعی کوتاه نخواهند آمد.
در این میان و از سال گذشته تا کنون، زندانیان سیاسی زن، با برگزاری سه‌شنبه‌های نه به اعدام، گسترش این اعتراضات به سایر زندان‌ها، صدور بیانیه‌ها، نامه‌های اعتراضی جمعی و تحصن در داخل زندان، نه تنها صدای رسای زنان بلکه صدای اعتراض جامعه بوده اند. آنان نه تنها جنبش “زن، زندگی، آزادی” را زنده نگه داشته‌اند، بلکه توجه رسانه ها سازمان‌های حقوق بشری، دولتها، سازمانها و مراجع بین المللی و افکار عمومی جهانی را نیز به مبارزات خود در ایران جلب کرده‌اند.
در نتیجه مبارزات بی‌وقفه زنان و فعالان سیاسی ایران، بسیاری از دولتها و سازمان‌های بین‌المللی، جمهوری اسلامی را به عنوان رژیمی ناقض حقوق بشر شناخته و خواستار آزادی زندانیان سیاسی و لغو احکام اعدام در ایران شده‌اند.
کمیته آزادی زندانیان سیاسی در ایران، به مناسبت هشت مارس، خواستار اقدامات اساسی و فوری زیر است:
۱) آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی فعالین حقوق زن و زندانیان سیاسی و عقیدتی
۲) لغو فوری مجازات غیرانسانی اعدام و آزادی زنان محکوم به اعدام، از جمله: شریفه محمدی، پخشان عزیزی و وریشه مرادی
۳) پایان دادن به سیاست‌های تبعیض‌آمیز علیه زنان و خشونت سیستماتیک علیه آنان
کمیته آزادی زندانیان سیاسی در ایران
۵ مارچ ۲٠۲۵
۱۵ اسفند ۱۴٠۳
