همه ما طی یک ماه گذشته این اخبار را شنیده ایم:
زندانیان در “سه‌شنبه‌های نه به اعدام” در پنجاه و هفتمین هفته و در ۳۷ زندان، به عدم دارو و درمان زندانیان اعتراض کردند و نوشتند؛ « کشتار زندانیان صرفاً از طریق اعدام صورت نمی‌گیرد؛ متأسفانه در هفته گذشته، سه تن از زندانیان در زندان‌های ارومیه، لاجوردی ایرانشهر و دهدشت بر اثر نبود رسیدگی‌های پزشکی جان باختند. این وضعیت، جان بسیاری از زندانیان دیگر را نیز تهدید می‌کند. مرگ زندانیان بیمار به دلیل عدم رسیدگی پزشکی به‌موقع، چیزی جز «قتل سیستماتیک» نیست.»
از اقدام به خودکشی محمدامین اخلاقی، از زندانیان پرونده بسیجی روح‌الله عجمیان و اینکه متحجرانه و وحشیانه پس از اقدام به خودکشی او را به تخت بسته اند و دادخواهی برادرش که قوه قضائیه را مسئول حفظ جان او و هر اتفاقی که برایش رخ بدهد، باخبر شدیم.
از وخامت حال ابراهیم محمدی، زندانی سیاسی در بیست‌وچهارمین روز اعتصاب غذای خود در اعتراض به حکم خود و فشارها و تهدیدات خانواده اش و انتقال او به بهداری زندان سنندج، شنیده ایم.
از نگرانیها در باره وضعیت جسمانی فاطمه سپهری و عدم رسیدگی و درمان ویژه و پیام نرگس محمدی در باره وی و سایر زندانیان سیاسی و عقیدتی به ویژه زندانیان بیماری که نیاز به معالجه و درمان دارند و ممانعت عامدانه مسئولان زندان و قضایی در فراهم کردن امکان درمان فاطمه سپهری را شنیده ایم.
از دوبار خودکشی ناهید شیر پیشه، معلم زندانی و مادر دادخواه پویا بختیاری، مطلع شدیم. از اینکه پس از اقدام به خودکشی به انفرادی بدون امکان درمان ویژه انتقتل یافت که اقدام به خودکشی برای بار دوم را بدنبال داشت، با خبر شدیم.
از حسین خاتمی، زندانی سیاسی دهه شصت که در ۴ بهمن، در تهران دستگیر شد، شنیده ایم.
حسین خاتمی بیش از هفتاد سال دارد و به دیابت و بیماری قلبی مبتلا است و بایستی ضمن مصرف مرتب داروهایی که برای وی تجویز شده است، تحت مراقبت پیوسته پزشک مربوطه باشد. مقامات رژیم تا کنون از تحویل داروهای وی از خانواده و تحویل به حسین خاتمی ممانعت بعمل آورده اند.
شرایط بازجویی و ادامه بازداشت وی، جان او را به خطر انداخته است.
نامه مهناز طراح، فعال سیاسی در بند زنان زندان اوین که از زندانیان بیمار، عدم اعزام درمانی و مرخصی و شرایط بسیار دهشتناک زندانیان بیمار نوشت را خوانده ایم. وی نوشت : «ما را قضاوت می‌کنید و نمی‌دانید پیش از شما توسط قضات جمهوری اسلامی همین طور ناعادلانه قضاوت شده‌ایم. ما می‌رقصیم، ما در زندان می‌خوانیم و می‌رقصیم ولی در همان زندان که شما هتل می‌خوانید دلتنگی عزیزانمان را تاب می‌آوریم، بیمار از بیمار پرستاری می‌کند و برای یک اعزام درمانی، و نه حتی مرخصی درمانی، باید ماه‌ها دوندگی کنیم.»
از بی خبری از افشین حسین پناهی، برادر جان باخته راه آزادی، رامین حسین پناهی، پس از مدتهای طولانی دستگیری و بیماری فرزندش که قرار بود همراه پدر راهی بیمارستان شود تا تحت عمل حراحی قرار بگیرد، با خبر شدیم.
هفته گذشته شاهد مرگ اریز ابراهیم زاده فرزند عیسی ابراهیم زاده، زندانی سیاسی، بدنبال عدم حضور پدر جهت پیگیری درمان و محروم ماندن این کودک خردسال از دارو و درمان مناسب بودیم.
از معصومه عسگری، زندانی سیاسی که با وجود وضعیت روحی نامناسب و مدارک پزشکی ارائه شده که نشان از اختلال دو قطبی و عدم ثبات روانی او دارد، حکم حبس برای او صادر شده ، شنیدیم.
از افزایش نگرانی پیرامون سلامت ارغوان فلاحی که برای گرفتن اعترافات اجباری تحت فشار و شکنجه است، باخبر شدیم. بازداشت دوباره گلاره عباسی که از بیماری قلبی رنج میبرد همراه با خشونت و شکنجه نگار دباغی، کودک هفده ساله و بستری کردن او بدنبال سیاست «روان پریش کردن زندانی» و «حذف فیزیکی» در بیمارستان روانی، شنیده ایم.
از پرویوش مسلمی، زندانی سیاسی که از بیماریهای متعدد رنج میبرد و در اعتراض به عدم رسیدگی پزشکی خود دست به اعتصاب غذا زد و اعتصاب غذای حامد قره اغلو و اعتراض مادرش مبنی بر بیمار بودن فرزندش، شنیده ایم.
همه اخبار بالا مربوط به تنها کمتر از یک ماه گذشته است. اخباری که اشاره به «سیاست سیستماتیک» رژیم برای حذف زندانی دارد.
شبکه جهانی برای آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی قصد دارد علیه این «اعدام خاموش» در کارزار «نگذارید قلبشان از تپش بازایستد» با مستند سازی در افشای این جنایات، صدای زندانیان بیمار و خانواده هایشان باشد.
همه شما میتوانید با فرستادن گزارشات زندانیان بیمار، نوشتن نامه های اعتراضی و در تجمع و اعتراضات خیابانی، در افشای این جنایت رژیم کمک کنید.
شبکه جهانی برای آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی در ایران
۲۶ فوریه ۲٠۲۵
۸ اسفند ۱۴٠۳