در دهم دسامبر سال ۱۹۸۴ سازمان ملل پیمان منع شکنجه را تصویب کرد و نهایت در ۱۴ سال بعد و در پنجاهمین سالگرد تصویب بیانیه حقوق بشر روز ۲۶ ژوئن (۵ تیر) را روز جهانی مبارزه با « شکنجه» اعلام کرد.
سازمان ملل یک روز را برای حمایت از قربانیان شکنجه در جهان نامید تا در این روز جهانی علیه شکنجه بیشتر حرف زده شود. و مردم در جهان بتوانند اسناد و شواهد خود را بر علیه دولت‌ها برای شکایت ارائه دهند. تا با این کار صدای انسان‌هایی که در پشت درهای بسته و سیاه چال ها شکنجه می شوند شنیده شود.
کاربرد شکنجه مختص نهادهای امنیتی کشورهای دارای ساختار سیاسی بسته نیست بلکه در بسیاری از کشورها از روش‌های بی رحمانه برای اعتراف گیری و شکستن اراده افراد و نابودی شخصیت آنها استفاده می شود.
ایران در سال ۱۳۵۴ کلیت میثاق های حقوق بشر را پذیرفت و امضا کرد.
ولی در دوران رژیم پادشاهی ایران شکنجه امری عادی پس از دستگیری افراد در تمام نهادهای امنیتی و انتظامی برای اعتراف گیری اعمال می شد. پس از انقلاب و روی کار آمدن رژیم جمهوری اسلامی که وارث تمام بازداشتگاه ها و زندان‌ها شده بود ، کار شکنجه را ابتدا با کمک و تجربیات شکنجه گران رژیم گذشته شروع کرد و در طی ۴۴ سال بر شدت انواع شکنجه ها افزود.
دست شکنجه گران برای گرفتن اعتراف همیشه باز هست بطوری که هیچ محدودیتی برای شکنجه کردن ندارند و به هیچ مرجع ای هم پاسخگو نیستند. به همین دلیل در حین شکنجه افرادی مثل زهرا کاظمی و …. کشته شدند و یا نقص عضو شدند.
در مورد انواع شکنجه طبق اعلامیه سازمان ملل ( کمبود آب ٫ کمبود غذا ٫ کمبود خواب و ضرب و شتم و بسیاری دیگر شکنجه محسوب می شود. در بیشتر موارد شخص را تحت فشار روحی و روانی شدید قرار می دهند ، حتی برای اعتراف گیری خانواده ها را تهدید می کنن تا بتوانند زندانی را بشکنن و تسلیم کنن و از انها فیلم می گیرین برای پخش در تلویزیون. در زیر تمام این فشارهای اعتراف گیری برگه هایی را باید زندانی امضا کند بر علیه خودش و حتی برگه حکم اعدامش را…..
در مقابل شکنجه هیچ گاه نباید ساکت بود ماموران اطلاعات همیشه زندانی را به سکوت تهدید می کنند تا خبر شکنجه به خانواده ها و بیرون از زندان درز نکند و با این کارشان می خواهند خبر شکنجه و اذیت و آزار به بیرون از زندان به میان مدیای اجتماعی کشیده نشود. به همین خاطر چند سال پیش کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی کارزاری را بنام «من هم شکنجه شدم » راه انداخت تا اذیت و آزار و شکنجه شدن خود را بدست ماموران در زندان تعریف کنن. در این میان از زندانیان سیاسی سابق و حتی زندانیان از داخل رندان بهش پیوستن ، و پیام دادند و نامه نوشتن و گفتند این کارزار فرصتی را پیش آورد که دیگه لازم نباشه مخفی در باره شکنجه صحبت کنیم بلکه علنی از آزار و ادیت و شکنجه در زندان‌ها صحبت کنیم.
بیست و ششم ژوئن روز جهانی حمایت از قربانیان شکنجه را در ایران به روز اعتراض علیه رژیم جمهوری اسلامی بدل کنیم و در جلوی در زندان‌ها و بازداشتگاه ها در کنار خانواده های زندانیان تجمع کنیم و بر علیه زندان ، شکنجه دست به تظاهرات بزنیم.
کمیته مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی حمایت خود را از تمام زندانیان و خانواده هایشان را اعلام می کند و خواهان شکستن در زندان‌ها و آزادی تمام زندانیان سیاسی در سراسر ایران می باشد.
