مجتبی نایری با نام مستعار امیر علوی
۴اردیبهشت ۱۴۰۰ هشت نفر وارد منزل مجتبی نایری شدند (۷مرد، ۱زن) و به جرم خبرنگار آزاد برای شبکه های مختلف تلویزیونی و سایت‌های حقوق بشری بازداشت و به بازداشتگاه ۵۹ سپاه منتقل شد و حدود ۵۰ روز از لحظه بازداشت۴ اردیبهشت تا روزی که تحویل زندان اوین داده شد (۲۲ خرداد) بجز روزهای جمعه بین ۸تا۱۰ ساعت بازجویی شد.
در این مدت بازداشت موقت بوده و وثیقه نشده بود و پس از ۲ماه قرار بازداشت موقت به ۷۰۰میلیون وثیقه تبدیل شد.
در شعبه ششم دادسرای اوین (ناحیه ۳۳ شهید مقدس) بازپرس او به اسم “فدایی” بود که با اتهامات اجتماع و تبانی و تبلیغ علیه نظام و نگهداری و حمل دو عدد گاز اشک‌آور پرونده‌اش را به شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب ایمان افشاری فرستاد و در دادگاهی که ۵ دقیقه طول کشید به ۵ سال و نیم حبس تعزیری و ۲سال ممنوع الخروجی محکوم شد که ۴ سال آن قابل اجرا بود. پس از تجدید نظر و ادغام پرونده به ۱ سال و ۹ ماه کاهش یافت و در تاریخ ۲۰ دی ۱۴۰۱ بدون حق داشتن حتی یک روز مرخصی ایشان از زندان اوین آزاد شد.
درون زندان و پس از مرگ بکتاش آبتین و تحصن و اعتصاب غذای تعدادی از زندانیان به عنوان لیدری این زندانیان، مجتبی نایری و تعداد دیگری از زندانیان در شعبه هفتم بازپرسی دادسرای اوین (بازپرس ” برائه” ) با دو اتهام تبلیغ علیه نظام از طریق سر دادن شعار در زندان و اخلال در نظم زندان منع تعقیب گرفتند اما پس از حدود یک ماه پرونده دیگری برای این زندانیان باز کردند و اینبار با تعداد کمتری (۵نفر) و پس از تفهیم اتهام در همان شعبه ۷بازپرسی ” برائه” و بدون گرفتن دفاع آخر با اتهامات تبلیغ علیه نظام از طریق سر دادن شعار در زندان و اخلال در نظم عمومی!!! پرونده به شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب (قاضی ایمان افشاری) فرستاده شد که این زندانیان در دادگاه تبرئه شدند.
مجتبی نایری در مدت زندان بخاطر اینکه شغلش خبرنگاری بوده، کارت تلفنش قطع یا محدود بوده است و زمانی که وصل اما محدود بوده فقط شماره خانواده درجه یکم را میتوانسته در کارتش داشته باشد و شماره دوستانش را در کارتش نمی‌زدند و عملا با هیچ کدام از دوستانش نمی‌توانسته تماس بگیرد.