اکنون و پس از دو سال خانه‌نشینیِ دانشجویان و دوری از امکان‌های محیط دانشجویی، به محض بازگشایی دانشگاه موج جدید سرکوب و اختناق برپا شده است.
بازگشايی دانشگاه گویی بازگشايی درب‌های زندان شده است. چرا كه تنها چند ماه پس از آن، دانشجویان با موجی از دستگیری روبرو شده‌اند.
سلب آزادیِ اعتراض از دانشجو، به محاق بردن حق قانونی آنهاست. در تمامی این سال‌ها ما شاهد مقاومت و مبارزه دانشجویان بر علیه نظم مسلط موجود و بر علیه امنیتی‌سازی دانشگاه و طیف گستردهٔ برخوردهای امنیتی بوده‌ایم و زین پس نیز از پای نخواهیم نشست و این مبارزه به حق را ادامه خواهیم داد.
آنچنان که در طی این سال‌ها شاهد آن هستیم برخوردهای امنيتی با دانشجويان ربطی به آمد و شد اين دولت يا آن دولت ندارد. چه دولت اعتدال بر سركار باشد چه سید محرومان، خفقان با قدرت خود باقی است.
به‌جای اینکه مفسدين اقتصادی و رانت‌خواران و اختلاس‌گران روانه زندان شوند، صداهايی كه سال‌هاست علیه فساد و در پی احیای عدالت فرياد سر می‌دهند به فجيع‌ترين شكل ممكن سرکوب شده‌اند.
چنانچه امروز می‌بینیم این مطالبات معلمان، کارگران، بازنشستگان، دانشجویان و سایر اقشار زحمتکش جامعه است که سرکوب می‌شود.
این را بدانید که تجربه زیسته ما گواه این است که جنبش دانشجويی را نمی‌توان با این اقدامات برانداخت. ما سال‌هاست كه با وجود اين سركوب‌ها دوشادوش یکدیگر حرکت کرده‌ایم و همچنان دست از تلاش و تقلا برای احقاق حقوق خود و جامعه برنداشته‌ایم.
٦٠ سال تاریخ جنبش دانشجويی نشان داده است كه با وجود نثار جان خود اجازه نداده‌ایم این چراغ برابری‌طلب خاموش گردد.
ما راه همكلاسی‌های دربندمان: هستی اميری، مليحه جعفری، روناک رضایی، مريم كريم‌بيگی و ابوالفضل نژادفتح را ادامه خواهیم داد و اين شعله فروزان جنبش دانشجویی را يكی پس از ديگری به دست گرفته و به پیش خواهیم برد.
فشار و سرکوب ما را از پای نخواهد انداخت و تا زمان تحقق اهدافمان جنبش دانشجویی را با رزمندگی ادامه خواهیم داد و دانشگاه، سنگر آزادی را حفظ خواهیم کرد.
ما دانشجویان امنيتی‌سازی دانشگاه را به هر شکل ممکن آن محکوم می‌کنیم و خواهان آزادی بی قيد و شرط فعالین دانشجویی هستيم.
شورای صنفی دانشکده علوم اجتماعی
