«تقریبا هر هفته از شهریار میام جلوی اوین، تا ببینم بالاخره اجازه ملاقات به ما میدن یا نه… مسئله فقط مسافتی که من تو این گرما طی می‌کنم، نیست. اغلب خانواده‌ها همین وضع رو دارن. مثلا خانواده‌های سه فعال صنفی کردستانی که آنها هم در اوین تحت بازداشت هستند؛ در طول این مدت چندین بار ۷۰۰ کیلومتر راه رو از مریوان میان تهران تا ببینن بهشون اجازه ملاقات داده میشه؟! اما دریغ از یک جواب قانع‌کننده… الان یک ماه هست که نه اجازه تماس داریم و نه ملاقات.»
او از روزهای سختی می‌گوید که خانواده‌های معلمان زندانی در پی ممنوع‌الملاقات شدن جمعی از فعالان صنفی در زندان اوین تجربه می‌کنند. به گفته او، با گذشت ۷۰ روز از بازداشت جمعی از فعالان صنفی؛ این معلمان همچنان به وکیل دسترسی ندارند و بنابر ادعای بازپرسی، پرونده آنها کماکان در مرحله تحقیقات است.
خدیجه پاک‌ضمیر با مقایسه روند بازداشت‌ها در ماه‌های اخیر با دوره‌های گذشته می‌گوید: مدت زمان بازجویی‌ها و به اصطلاح مرحله تحقیقات در دور اخیر بازداشت‌های معلمان طولانی‌تر شده. به نحوی که در هربار مراجعه‌ی ما به اوین، تنها پاسخی که می‌شنویم این است که پرونده همچنان در مرحله تحقیقات است.
او که روز ۱۸ تیرماه به همراه جمعی دیگر از اعضای خانواده‌های فعالان صنفی برای پیگیری وضعیت معلمان زندانی به دادسرای اوین مراجعه کرده بود؛ ضمن اشاره به اینکه در یک ماهه‌ی گذشته اجازه‌ی تماس و ملاقات از خانواده‌ها سلب شده، با مروری بر روند بازداشت همسرش و جمعی دیگر از فعالان صنفی می‌گوید: «این فعالان صنفی با اتهام اجتماع و تبانی به قصد برهم زدن امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام بازداشت شده‌اند اما بازپرسی مصادیق چنین اتهاماتی را روشن نکرده است.
