اول ماه مه برابر با یازده اردیبهشت روزی می باشد که کارگران جهان دست در دست هم درمقابل صف سرمایه داران وحکومتهای حامی آنان ایستاده تا قدرت خود را نشان دهند واز حق وحقوق خود دفاع نمایند.
اگر بخواهیم چند کشور انگشت شما را نام ببریم که کارگران آنها بدترین شرایط کاری و زندگی را دارند، یکی از آنها کشور ما ایران است.
بیش از چهل وسه سال است که هر روز وضع زندگی کارگران وزحمتکشان بدتر وبدتر می شود.
کارخانجات و شرکتها یکی پس از دیگری تعطیل می شوندو با تعدیل نیرو ، کارگران دسته دسته به خیل جمعیت بیکاران افزوده می شوند که با کارهای کاذب و درآمد پایین امرار معاش می کنند.
جوانان آماده به کار درخانه ی والدین خود با بیکاری بسر می برند.هیچگونه بیمه بیکاری برای این کارگران بیکار نیست واز طرف حکومت فقط تبلیغات است ، تبلیغات است و تبلیغات….
در چنین شرایطی که عرصه برکارگران تنگ شده است ، اوضاع برای کارفرمایان وپیمانکاران بهتر است به طوری که به راحتی اخراج می کنند یا حقوق چندین ماه را پرداخت نمی کنند ویا حتی حق بیمه واریز نمی کنند.
کارگران بازنشسته (بازنشستگان ، ازکارافتادگان ومستمری بگیران ) با افزایش حقوق های سلیقه ای دولت ها رو به رو هستند نه با افزایش حقوق های متناسب با نرخ تورم ! که این خود نشان می دهد که هر روز بیشتر از روز قبل به زیر خط فقر فرو رفته و می روند.
درکشور ما بیکاری ، گرانی ، تورم وصدها معضل اجتماعی دیگرگریبانگیر کارگران شده اند که عامل اصلی آنهارا نباید سرمایه داران دانست بلکه عامل اصلی مافیاهای کوچک وبزرگی هستند در حکومت ، که با حقوق های نجومی ، اختلاس ، دزدی ، غارت واجرای سیاستهایی که با منافع شان منطبق است ثروت این مملکت و دسترنج کارگران وزحمتکشان را به یغما می برند.
ضمن گرامیداشت روز جهانی کارگر باید تاکید کرد که کارگران شاغل، بیکار وبازنشسته تنها با اتحاد خود می توانند از این شرایط فلاکت بار رهایی یابند.
اسماعیل گرامی
زندان تهران بزرگ
۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱برابربا ۱ می ۲۰۲۲
