هر سال در اولین روز ماه مه، کارگران جهان دوشادوش هم به خیابان‌ها می‌آیند و بر ضد نظام سرمایه‌داری، با مارش همبستگی، روز جهانی کارگر را گرامی می‌دارند. کارگران با مشت‌هایی گره کرده در برابر نظامی می‌ایستند که بی‌وقفه حقوق اولیهی زندگی و دستاوردهای مبارزاتی‌شان را چپاول کرده و در ویرانی و تباهی کم نگذاشته است.
بیش از یک قرن پیش کارگران با خواستِ ۸ ساعت کار روزانه به جای ۱۴ ساعت و اعلام اعتصاب و برگزاری تظاهرات گسترده به خیابان‌ها آمدند و به خاک و خون کشیده شدند. این خواست که چیزی جز دستیابی به شأن و کرامت انسانی، زندگی بهتر و فراغت بیشتر برای کارگران نبود، طی سال‌ها مقاومت و ایستادگی و با جان‌فشانی میلیون‌ها کارگر در اعتراض به نابرابری و استثمار به ثمر نشست و سرانجام به رسمیت شناخته شد.
هم‌گامِ این خروش، کارگران ایران نیز همچون سالیان گذشته و در شرایطی به مراتب سخت‌تر به استقبال اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) می‌روند؛ کارگرانی که در وضعیت وخیم اقتصادی و زیر بار تورمی لگام گسیخته برای گذران زندگی تقلا می‌کنند و در سایه‌ی شوم کرونا و زیر خط خانمان‌سوزِ فقر برای دریافت دستمزدی ناچیز از جانشان مایه می‌گذراند. همان‌ها که فرسوده و بی‌رمق با قراردادهای موقت و مزدهای معوق، از حداقل‌های اولیهی یک زندگی شرافتمندانه محروم مانده‌اند و حقوق و هستی‌شان بیش از پیش لگدکوب شده است.
برگزاری مراسم مستقل در این روز، بیان آزادانه‌ی مطالبات و حق تشکل‌یابی سازمان‌های مستقل، از حقوق اساسی و اولیهی کارگران در سراسر جهان است. پاسخ حاکمان اما به حق‌طلبی، آزادی‌خواهی و تشکل‌یابی کارگران و هر اعتراض و اعتصاب آن‌ها چیزی جز سرکوب، پرونده‌سازی و زندان نبوده است. کارگران فکری و فرهنگی مستقل ایران نیز هرگز از این قاعده مستثنی نبوده‌اند و از حاکمیت چیزی جز آزار و استثمار ندیده‌اند.
کانون نویسندگان ایران ضمن اعلام حمایت از مطالبات کارگران و اعلام همبستگی با آنان در مسیر دستیابی به خواسته‌های برحقشان، همچون گذشته از حق تشکل‌یابی و آزادی بیان بی هیچ حصر و استثناء دفاع می‌کند و خواستار آزادی بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی است.
شادباش به کارگران! و فرخنده باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر!
کانون نویسندگان ایران
۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱