در حالی به اولین روز جهانی کارگر و روز ملی معلم در قرن پانزدهم شمسی نزدیک میشویم که در ایران فقر، گرسنگی و نابرابری آرامش زحمت کش ترین اقشار جامعه را سلب کرده و آن ها را در دشوار ترین وضعیت معیشتی و منزلتی قرار داده است طوری که بسیاری نه تنها توان تهیه ابتدایی ترین امکانات آموزشی برای فرزندانشان را ندارند بلکه نگران حداقل های تغذیه ایی آنان هستند.
استانداردهایی مانند مزد و بیمه متناسب با کار، مدارس هوشمند و آموزش و پرورش رایگان و برابر جدا از قومیت، جنسیت و مذهب که در بیشتر نقاط جهان جز خدمات عادی محسوب می‌شوند، در ایران به رویاهایی غیر قابل تحقق تبدیل شده اند.
با این اوصاف مردم بارها نسبت به این شرایط نابسامان اعتراض کردند که متاسفانه به شدت ترین شکل ممکن مورد سرکوب قرار گرفتند.
یکم ماه می در ایران مجالی است برای ابراز فریادهای فروخورده و بغض های مانده در گلوی مردمی که هنوز وقایع غم بار دی ماه ۹۶ و آبان ۹۸ را از یاد نبرده اند که در آن ها رشید ترین جوانان این سرزمین فقط به خاطر اعتراض به گرانی، تورم، فساد و اختلاس در خون خود غلتیدند.
تلخ تر آن که جمهوری اسلامی برای فرار به جلو و نمایش اقتدار با القای ترس از سوریه ایی شدن ایران، هر چند روز یک بار از موشک های بالستیک رونمایی کرده و جای پاسخ گویی به این همه ناکارآمدی و بحران اقتصادی؛ اقدام به پرونده سازی برای کنش گران صنفی، مدنی و سیاسی کرده و آن ها را با اتهاماتی امنیتی به زندان های طولانی مدت محکوم می کند.
اینجانب در اعتراض به صدور احکام امنیتی برای فعالان صنفی و ظلم مضاعف به خانواده های معلمان و کارگران زندانی از تاریخ ۱۱ اردیبهشت، یک ماه می اعتصاب غذا میکنم.
بدیهی است که عواقب این اعتصاب غذا بر عهده قوه قضاییه جمهوری اسلامی است.
۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۱
زندان کرج
اسماعیل عبدی
