حمید رستمی رئیس زندان مریوان که حدود هفت ماه است ریاست این زندان را بر عهده گرفته است و از همان روزهای نخست که هنوز با کسی آشنا نشده بود، یک زندانی را با مشت و لگد و بی‌احترامی مورد ضرب و شتم قرار داد و به مرور زمان چند مورد دیگر به همین شکل و چندین ساعت با دستبند و پابند به جاهای مختلف بسته شده اند و مورد بی‌احترامی و حرفهای رکیک از طریق رئیس زندان و چند‌تن دیگر از کارکنان قرار گرفته اند و شخصیت زندانیان را جلوی بقیه خُرد کرده اند.
آخرین رفتار زشت و ناپسند سی و یکم فروردین‌ماه ۱۴۰۱ اتفاق افتاد و مربوط به زندانی سیاسی آرمان خون‌جهان و به دلیل درگیری لفظی با هم‌اتاقیش بود –که همه‌اش از فشار روحی-روانی و مشکلات خانواده است و از این اتفاقات در سازمان زندان‌ها عادی است–. اما حمید رستمی رئیس زندان او را به بیرون از بند عمومی و به داخل حیاط عمومی زندان انتقال داد و چندین ساعت او را به میلهٔ پرچم بسته بودند. سپس مورد برخورد تند و بی‌احترامی و آزار و اذیت از طرف رئیس زندان قرار گرفت و با مشت و لگد به بدترین شکل ممکن ایشان را مورد ضرب و شتم شدید قرار می‌دهند و با بی‌شرمی هرچه تمام‌تر ایشان را مثل همیشه تحت شکنجهٔ شدید جسمی و روحی-روانی قرار می‌دهند آنچنان که خون از صورت و بدنش سرازیر می‌شود. این در حالیست که کارکنان زندان و تمام سربازان زندان هم نظاره‌گر این صحنۀ زشت و غیر انسانی بوده اند و شخصیت زندانیان را ضایع می‌کنند و این صحنه ها در این زندان قطع شده است و سپس یک‌شبانه‌روز هم کنار افسر‌نگهبانی با دستبند و پابند مثل همیشه به رادیاتور بسته بودند.
ما این رفتار ناشایست و غیر انسانی و آزار و اذیت و شکنجهٔ زندانیان را به هر دلیل و با هر اتهامی که باشد محکوم می‌کنیم. چراکه رئیس زندان و هیچیک از مسؤولان زندان و حتی هیچکس دیگری حق ندارد دست روی زندانی بلند کند. ولی متأسفانه هیچگونه نظارتی به عمل نمی‌آید.
با بیان نمودن هرگونه مشکلات زندان هم به مسؤولان دیگر هیچوقت باور نمی‌کنند و به راحتی از کنارش رد می‌شوند. در ضمن ۹۹ درصد از زندانیان زندان مریوان به لحاظ مالی بسیار ضعیف و ناآگاه هستند و شاید هم همین باعث شده است که نتوانند از حق و حقوق خود دفاع کنند و همچنین قادر نباشند که از تسهیلات زندان از جمله مرخصی و ملاقات و غیره بهره‌مند شوند.
یکشنبه، چهارم اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۱ ،
زندان مریوان
