من از بهمن ماه ۱۴۰۰ تا بیست فروردین ۱۴۰۱ تمامی راه قانونی را طی کردم و از اسفند ده بار به بنده قول دادن که بنده تا یک هفته یا ده روز آینده آزاد هستم و هر بار قول های واهی را به من داده و من را سرکار گذاشتن و هر کدام اعم از قاضی و یا هر مسئول دیگه ای که به او مراجعه می کردم میگفتن که آزادی مشروط بنویس من هر بار مینوشتم و هر بار یک قول کوتاه مدت یعنی یک هفته تا ده روزه به من میدادن که بعد از رفتن آنها دیگر هیچ جوابی دریافت نمیکردم.
من در طول دو باری که در ماه اسفند سال گذشته به مرخصی رفته بودم هر بار با مراجعه به دادسرا مقدس دو باره همان قول ها را از طرف قاضی ناظر بر زندانیان سیاسی گفته میشد و دوباره به همان صورت بنده را سر کار میزاشتن و این همیشه برایم سوال بود اگه همه راضی هستن پس مشکل از کجا است ؟
که تنها جوابی که به آن رسیدم این بود که مثل همیشه نهاد های امنیتی مانع اصلی هستند و این با عدم استقلال دادستانی همخوانی داشت به همین علت تنها یک راه برایم باقی مانده بود و آن این بود که برای این که صدایم به همگان برسد دست به #اعتصاب غذا و آب ، دارو بزنم با علم به این که نخوردن آب و دارو با مریضی که دارم ضربه‌ای جبران ناپذیری را متحمل میشوم
زندانی سیاسی: هوشنگ رضایی
دوشنبه ۲۲ فروردین ۱۴۰۱
