نامه ای از کلمبیا .چشمان جهان به ایران دوخته شده است

نامه ای از کلمبیا .چشمان جهان به ایران دوخته شده است…
10 ژانویه 2022
یادداشت ویراستار: ما این نامه را از یکی از خوانندگانمان در کلمبیا دریافت کردیم. ترجمه از اسپانیولی و زیرنویسها از وبسایت انقلاب است.

در روز پنجشنبه ششم ژانویه سی و شش نفر که سرشار از روحیه انترناسیونالیستی بودند در مقابل سفارت جمهوری اسلامی ایران در بوگوتا (پایتخت کلمبیا) تجمع کردند تا به نمایندۀ رژیم ارتجاعی جمهوری اسلامی اعلام کنند که «چشمان جهان به ایران دوخته شده است»؛ به ویژه در ارتباط با وضعیت زندانیان سیاسی که در اسارت رژیم ایران هستند.
تجمع کنندگان پوسترهایی از چهرۀ زندانیان سیاسی همراه با شرح مختصری از برخی از این رزمندگان صف اول مبارزه و طرحهایی از «کارزار بین المللی آزادی زندانیان سیاسی ایران » به زبانهای انگلیسی و اسپانیولی و همچنین چند بَنِر همراه با تصاویری بزرگ شدۀ تبلیغات مندرج در مجلۀ «بررسی کتاب نیویورک » حمل میکردند. تظاهر کنندگان بی وقفه برای چند دقیقه این شعار را تکرار کردند که «چمشان جهان به ایران دوخته شده است»، «ما از جمهوری اسلامی ایران میخواهیم تا فورا همۀ زندانیان سیاسی ایران را آزاد کند»، «ما از حکومت آمریکا میخواهیم تهدیدات جنگی و تحریمهای علیه ایران را متوقف کند». همچنین چند تن از تظاهرکنندگان یکی از این شعارها را بر روی پیاده روی خیابان نقاشی کرد.
پس از اینکه تظاهرکنندگان به گروه های مختلف تقسیم شدند، به سه کیلومتری آنجا در جنوب بوگاتا در پلازای لورس ، پارکی در بخش چاپینرو که معمولا مورد بازدید توریستهای خاریجی قرار میگیرد، رفتند. آنها بیش از یک ساعت مسافت دوازده بلوک آن بخش را راه پیمایی کردند. هر یک از آنان در این راه پیمایی نوشتۀ مربوط به پوسترهای هر یک از زندانیان سیاسی ایران را با صدای میخواندند. پس از خواندن سه متن، توقف کرده و یکی از سخنرانان قطعاتی از فراخوان از سوی کمیتۀ بین المللی اضطراری برای آزادی زندانیان سیاسی ایران را میخواندند و بخشهایی از مقالۀ «چشمهای جهان به ایران دوخته شده در شرایطی که مذاکرات برجام از سر گرفته شده است ». آن بخش از مقاله که خصلت نفرت انگیز «دو نیروی تاریخا منسوخ» در ایران و سراسر جهان را افشا میکند.
در تمام طول راه، راهپیمایان با مردم خیابان و دستفروشان و کارکنان فروشگاه ها صحبت میکردند و در اکثر موارد از سوی آنان به گرمی مورد استقبال قرار میگرفتند. در برخی موارد مجبور بودند بایستند و به سوالات مردم جواب بدهند و بگویند که علت تعهد تظاهر کنندگان به مسالۀ «مردم دیگری در نقاط دور» چیست؟ این یک فرصت خوب بود تا روشن کنند که چرا رزمندگان راه آزادی در ایران، مردم خود ما هستند و آرمان دفاع از آنها و مبارزاتشان همانا آرمان خود ما است و باید از سوی تعداد بیشتری از مردم این کشور مورد حمایت قرار بگیرد.
یک روز سرشار از شور و شوق انترناسیونالیستی بود که شب پیش از آن، جرقه اش در یک جلسۀ تدارکاتی زده شد. در آن جلسه انترناسیونالیستی همگی جمع شده بودند تا مستند «نسرین» را تماشا کنند و بیانیۀ کارزار اضطراری بین المللی را بخوانند. شرکت کنندگان با شنیدن خبر اعدام حید قربانی به شدت خمشگین شده و نگران وضعیت و حال بکتاش آبتین بودند. مرگ بکتاش آبتین درست چند ساعت پس از این برنامه فرا رسید. در حالی که مرگ او ضربۀ سختی به تظاهر کنندگانی که خبرش را شنیدند وارد آورد، اما عزم و حس اضطرار کارزار را در ما تقویت کرد تا این کارزار را در سراسر کلمبیا پیش ببریم.
در واقع چشمان ما به ایران دوخته است و ضربان قلب ما در اتحاد با قلب رزمندگان مان در زندانهای ایران میزند.