بار دیگر، شانزدهم آذر . . . !
“فرزند کارگرانیم، کنارشان میمانیم”
طی سالهای اخیر بسیاری از مناسبت ها از خاصیت برگزاری سالگرد های روتین با تعابیر بزرگداشت و یادمان ، پا فراتر گذاشته و قدم به حوزه ی کار و زیست اجتماعی گذاشته اند.
در شرایط نوین، جنبشهای اعتراضی از قاب مناسبت تقویمی یک روز بیرون زده و به عرصه ای همه روزه برای اعتراض تبدیل شده اند.
جنبش دانشجویی متاثر از قطب بندی شدید طبقاتی و تحولات مهم سیاسی-اجتماعی ، با رانده شدن به اردوگاه کارمزدی و اکثریت 99 درصدیهای جامعه، بر بستر جدال کار و سرمایه بعنوان بخش اجتناب ناپذیر از بازتولید نیروی کار ، پا به عرصه های مطالباتی گذاشته و علاوه بر طرح وپیگیری خواست های صنفی-اجتماعی خود که نقطه عزیمت و محور همبستگی حرکتهای دانشجوئی ست، بخشی فعال از طبقه مزدبگیر را نمایندگی میکند.
تفوق جمعیتی دختران دانشجو در ترکیب دانشگاهها ، و حضور فعالانه و جسورانه زنان در همه عرصه های معیشتی و اجتماعی ، شور و انگیزه مطالبه گری این جنبش را کیفیت و غنای بیشتری داده است.
این جنبش، بگونه ای عینی و زنده، ماهیتا” خود را بخشی ازخواست عمومی”#نه_به_وضعیت_موجود” میبیند. بدین جهت ضمن حضور فعال در اعتراضات معیشتی مزدبگیران ، همسو و درهم تنیده با جنبش رهائی زن ، علیه اعدام ، محیط زیست، همچنین در مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی ودفاع از آزادی های مدنی پیشقدم بوده و در قامت یک جنبش تاثیر گذار، وارد معادلات اجتماعی میشود.
امسال در حالی به استقبال شانزده آذر میرویم که دانشگاهها بدلیل بحران کرونا مدتهاست تعطیل و کلاسها آنلاین بوده ولی احضار، بازداشت و صدور احکام سنگین در مورد فعالین دانشجویان نیز مانند سایر نیروهای معترض به شرایط موجود، بی وقفه ادامه دارد. سیاستی که نه تنها بازدارنده نیست بلکه خشم مردم را در شرایط سخت معیشتی کنونی دوچندان میکند.
در شرایط و فضای جامعه ایران ، شانزده آذر، یازده اردیبهشت ، هشت مارس و هر مناسبت دیگر، تاثیرگذاری خودرا با گره زدن مطالبات شان به زندگی اجتماعی و خواست عمومی مردم به پیش میبرند.
16 آذر 99(بازنشر)
