متن نامه صدیقه مالکی فرد همسر زندانی سیاسی هاشم خواستار
«ملت قهرمان ایران،
همانطور که اکثر شما مطلع هستید، طبق اصل ۲۷ قانون اساسی تجمع و انتقاد از رژیم جمهوری اسلامی و وضعیت موجود حق هر شهروند ایرانی است، ولی متاسفانه سردمداران رژیم حتی به استناد به قانون اساسی خود، این حق را به رسمیت نمی شناسند و به محض اینکه شهروندی به نقض حقوق بشر در ایران اعتراض می کند او را دستگیر کرده و به زندان انفرادی اطلاعات می‌برند و اگر بلافاصله سر به نیست نشود، اگر با ارعاب و شکنجه نتوانند جرمی برایش بتراشند، برچسب هواداری یکی از گروههای مخالف خود را زده و سپس توسط قاضی‌های دست‌نشانده وزارت اطلاعات آنها را به زندان‌های طویل‌المدت محکوم می کنند.
مطلع هستید همسر اینجانب یکی از امضا کنندگان اولیه بیانیه معروف به «۱۴ نفرها» است که در این بیانیه بنا به وظیفه ملی و برای جلوگیری از فروپاشی کامل جامعه از نظر اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و غیره، به مسئولان هشدار داده شده است و خواهان استعفای آقای علی خامنه‌ای از مقام رهبری به شکل خود خواسته و محترمانه شده تا پس از آن، مردم بتوانند نمایندگان واقعی خود را برای اداره امور کشور انتخاب کنند. همانطوریکه مردم ایران می‌دانند همسر اینجانب آقای هاشم خواستار و دوستان ایشان را به جرم امضاء این بیانیه و درخواست بالا، علیرغم داشتن سن بالا و ناراحتی جسمی، به حبس طويل‌المدت محکوم کردهاند و امسال سال سوم است که بدون یک روز مرخصی و یا حتی یک ملاقات حضوری، در زندان انفرادی اطلاعات مشهد محبوس کردهاند.
ملت قهرمان ایران،
بدین ترتیب به اطلاع شما می‌رسانم که متاسفانه تمام درخواست‌ها و دادخواهی زندانیان سیاسی عقیدتی و خانواده‌های آنان و مدافعین حقوق بشر در داخل و خارج از کشور برای آزادی زندانیان سیاسی عقیدتی و حتی داشتن حداقل حقوق یک زندانی بی‌نتیجه مانده است و مسئولان امور حتی به اعتراض‌ها و در خواست‌های گزارشگر ویژه سازمان ملل و سازمان‌های جهانی مدافع حقوق بشر در مورد بازدید از زندان‌های ایران و ملاقات با خانواده زندانیان و درخواست بهبود وضعیت زندانیان توجه نکرده و نمی‌کنند و همچنان بر اذیت و آزار عزیزان ما در زندان‌ها ادامه می‌دهند.
متاسفانه شواهد کنونی و واقعیت ما که تاکنون شاهد آن بوده‌ایم این است، هیچ فریادرسی برای ما مردم ایران و زندانیان سیاسی عقیدتی که به جرم آزادیخواهی و مطالبه حقوق بشر در ایران اسیر و زندانی شده‌اند وجود ندارد.
در چنین وضعیتی ما خانواده‌ها و دوستان و آشنایان زندانیان سیاسی عقیدتی در داخل و خارج از کشور و تمام طرفداران حقوق و کرامت انسانی، چاره‌ای نداریم که فریاد دادخواهی خود را باز هم بلند و بلندتر کنیم و شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» را همه جا بر در و دیوار شهرها و روستاها بنویسیم و این شعار را در هر محله و آبادی فریاد بزنیم.
اگر شعار «زندانی سیاسی آزاد باید گردد» یکی از خواسته‌های اصلی هر اعتصاب و تجمع اعتراضی مردم ایران شود، بدون شک صدای مظلومیت ما خانواده‌های زندانیان به گوش دنیا خواهد رسید و مردم در کشورهای آزاد از ما حمایت خواهند کرد و دولتمردان خود را مجبور خواهند کرد که حامی حقوق بشر و مظلومان در ایران باشند، نه حامی جنایتکاران و ناقضان حقوق بشر در کشور ما. امیدوارم روزی برسد که ما هم در کشور خود زندانی سیاسی عقیدتی نداشته باشیم.»
صديقه مالکی فرد، همسر زندانی سیاسی هاشم خواستار