به روایت گزارش‌ها و آمار رسمیِ نهادهای مختلف کشور، جامعه ایران از مسائل مختلف از جمله نابسامانی‌های عمیق اقتصادی رنج می‌برد و فشارهای معیشتی بر اقشار مختلف مردم ایران به سطح بی‌سابقه‌ای رسیده است. مشکلات اقتصادی متعدد، از جمله رکود تورمی ناشی از تحریم‌ها، بیکاری، کاهش ارزش پول ملی و در نتیجه کاهش قدرت خرید مردم بخش‌های زیادی از ملت را زیر خط فقر قرار داده است. در این شرایط وضعیت کارگران به ویژه کارگران روزمزد، پیمانکار و پروژه‌ای اسفناک‌تر است.
تحت‌تأثیر همین شرایط بخش‌های قابل توجهی از این گروه از کارگران پالایشگاهها، پتروشیمی ها و نیروگاه‌های وابسته به صنعت نفت دست از کار کشیده و خواهان بهبود شرایط کار و افزایش دستمزد خود شده‌اند. کارگرانی که از حداقل های زندگی انسانی محروم‌اند، تلاش می کنند تا از طریق این اعتصاب و طرح مطالبات مشروع خود، شرایط را برای تداوم زندگی فراهم کنند.
برخی از مطالبات آنان که تاکنون پاسخ مثبتی هم دریافت نکرده است شامل:
افزایش دستمزد ماهانه در سطح خط فقر (۱۲ میلیون تومان)، تغییر نوبت مرخصی به ۲۰ روز کار و ۱۰ روز مرخصی، پرداخت به موقع دستمزدها، کوتاه شدن دست پیمانکاران از صنعت نفت، لغو اخراج کارگران و قوانین برده‌وار مناطق آزاد اقتصادی، پایان دادن به امنیتی‌سازی محیط‌های کار، به رسمیت شناخته شدن حق تشکل‌یابی، برگزاری تجمع و اعتراض کارگران، رعایت استانداردهای بهداشتی، محیط‌زیستی و ایمنی محیط کار و …
مروری بر مطالبات مطرح شده نشان می دهد خواسته‌های کارگران اعتصابی شکل دیگری از مطالباتی است که ما معلمان در دو دهه گذشته به کرات تکرار کرده‌ایم.
لذا کانون صنفی معلمان تهران ضمن اعلام همبستگی با همه اقشار آسیب پذیر، حقوق بگیران و کارگران زحمتکش ایران و اعلام حمایت از مطالبات کارگران معترض صنعت نفت، از حاکمیت می‌خواهد به جای هزینه کردن از منابع متعلق به مردم به نام تامین امنیت، منابع موجود را صرف تامین خواسته‌های مشروع و به حقِ حقوق بگیران و به ویژه کارگران کند، که بالاترین تضمین کننده امنیت برای هر جامعه و نظامی است. ما به عنوان یک تشکل صنفی، که نمایندگی بخش‌هایی از معلمان را برعهده داریم؛ به کارگران معترض اعلام میکنیم که همدرد و همراه شما هستیم و مطالبات مادی و معنوی شما، مطالبات ما نیز هست.
کانون صنفی معلمان ایران (تهران)
