بیانیه ی کانون نویسندگان ایران به مناسبت اول ماه مه، روز جهانی کارگر

گرامی باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر
بیش از یک قرن است که کارگران سراسر جهان در اول ماه مه هر سال، روز جهانی کارگر را گرامی می­ دارند. روز جهانی کارگر، روز طبقه‌ای است که آفرینندگان اصلی ارزش‌اند اما تنها از بخش ناچیزی از این ثروت کلان بهره­ می­برند. اگرچه این روز در دوران معاصر در اکثر کشورهای جهان تعطیل رسمی اعلام شده و کارگران به خیابان­ ها می­ آیند و فریاد اعتراض خود را بر ضد استثمار و ستم بلند می‌کنند، در کشورهایی چون ایران، فقط به ذکر روز جهانی کارگر در تقویم بسنده شده است و هرگونه گردهمایی مستقل با سرکوب و زندان و پرونده ­سازی پاسخ داده می ­شود.
امسال کارگران ایران در شرایطی به استقبال اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت) می‌روند که در سال گذشته روز به روز سفره­ هاشان کوچکتر شده، تورم لگام ­گسیخته زندگی‌ میلیون ­ها کارگر و زحمتکش را به مرز فروپاشی رسانده و فشار بیکاری، فقر و دستمزدهای ناچیز و تعویق در پرداخت همین دستمزدها، آن‌ها را بیش از پیش از حداقل‌های اولیه­ ی زندگی محروم کرده است.
گذشته از مشکلات اقتصادی و سرکوب نظام­ مند آزادی بیان کارگران و فعالان کارگری، در سالی که گذشت شیوع کرونا نیز آن­ها را با ابعاد جدیدی از ستم رو به­ رو کرد. در شرایطی که بسیاری از نهادهای غیرتولیدی و تشریفاتی را به دلیل خطرات ناشی از کرونا تعطیل کرده ­اند، کارگاه ­ها و کارخانه­ ها نه تنها تعطیل نشده ­اند، بلکه همچنان یکی از کانون ­های اصلی بحران کرونا هستند. اگر سیاستی مردمی در میان می­ بود، باید کارگران را مرخص و نهادهای تولیدی را دست­ کم برای مدتی معین تعطیل می کردند، پرداخت ­ها به طور سراسری ادامه می ­یافت، و نیازهای اولیه ­ی کارگران از سوی دولتی که تمام منابع ثروت را در تصاحب دارد تأمین می ­شد؛ چنین رویکردی همراه با واکسیناسیون سراسری جامعه ­ی کارگری و بازنشستگان می ­توانست از همان ابتدا مانع از شیوع گسترده ­ی ویروس کرونا شود. با این همه، در مدتی که از این همه­ گیری می­ گذرد، کارکنان زحمتکش بخش بهداشت و درمان بوده­ اند که نه تنها به مبارزه ­ای مرگ بار فراخوانده شده ­اند بلکه بار اصلی ناشی از بی ­توجهی متولیان حکومتی به جان مردم را به دوش کشیده­ اند.
کارگران ایران که در هر شرایطی ناگزیر از حضور در محل کارند، از حق تشکیل سازمان ­های مستقل محروم ­اند و پاسخ اعتراض­شان به این بی­ حقی و ستم، پرونده ­سازی­ و حبس­ است. شمار بازداشت ­ها و احکام صادره برای کارگران و فعالان کارگری ظرف یکی دو سال گذشته گویای همین حقیقت تلخ است. در این میان، مسئله ­ی دیگری که مایه­ ی نگرانی روزافزون است وضعیت کارگران و فعالان کارگری محبوس در زندان­ هاست که به رغم رخنه ­ی کرونا به بندهای عمومی، از هیچ گونه حق مرخصی یا آزادی موقت برخوردار نشده ­اند. کارگران و زحمت کشانی که معاش و آینده ­ی خود را ازدست­ رفته می­ بینند و هرگونه چشم­ انداز بهبود در وضعیت نیز از آن­ ها گرفته شده است، به پخش برنامه­ های حکومتی که شب و روز از وخامت اوضاع اقتصادی دم می­زنند، نیاز ندارند. نیاز آن ­ها محو سایه ­ی شوم و مرگبار فلاکت و فقر گسترده ­ای است که گریبان­شان را گرفته و زندگی­شان را به مرز نابودی کشانده است. از این جاست که کارگران نیز مانند همه ­ی گروه ­های اجتماعی برای بیان خواسته­ های برحق و رسیدن به مطالبات خود بیش از هر چیز نیازمند آزادی بیان و حق تشکل آزاد و مستقل­ هستند.
کانون نویسندگان ایران خواهان به رسمیت شناختن عملی و رسمی حق آزادی بیان و اعتصاب برای همه‌ی گروه‌های اجتماعی و همچنین آزادی بی­ درنگ و بی­ قید و شرط تمام زندانیان سیاسی از جمله کارگران و فعالان کارگری از زندان است و ضمن تاکید بر این خواسته­ ها، روز اول ماه مه را به کارگران ایران شادباش می‌گوید.
کانون نویسندگان ایران – ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۰