اکرم نصیریان بعد از چندین روز بی خبری امروز با خانوادش تماس داشته،وقتی یک نفر با اتهامات واهی امنیتی بازداشت میشه و هر روز خبرهاش و عکسهاش را و نگرانیهای خانواده بازداشتیها را میبینم یاد روزهای اول بازداشت آتنا میوفتم که چقدر احساساتمون و روزهامون شبیه به همدیگست،تا چند روز اول مدام گوشم به تلفن خونه بود و نگاهم به وایبر تا وایبر نشون میداد آتنا خطش آنلاینه سریع پیام میدادم و از نگرانیهامون مینوشتم و از حال آتنا میپرسیدم،ولی هیچوقت پیامهام باز نشد و خوانده نشد،تقریبا ده روز بعد از بازداشت، آتنا تلفن کرد،هنوز یادمه مامان چند بار بهش گفت قوی باش ما پشتتیم و من چند بار بهش گفتم ما هر روز میاییم و پیگیریم نگران نباش،فقط پرسیدم شکنجه میکنن یا نه ،هانیه هم مدام حالشو میپرسید،تماس خیلی کوتاه بود باورم نمیشد چقدر اون تماس کوتاه خوشحالمون کرده بود،از اون به بعد هفته ای یکبار زنگ میزد،تماس بعدی ازش پرسیدم اطاقت چند متر هست؟پرسیدم میتونه راحت دراز بکشه؟توی هر تماس سوالای عجیب و غریب میپرسیدم،بعدتر فهمیدم اکثر خانواده ها این سوالارو پرسیدن،حسامون و روزهایی که گذروندیم شبیه به هم هست ولی همیشه آرزو میکنم دیگه هیچ خانواده ای این روزهارو تجربه نکنه،متاسفم که هنوز مادر ها و بچه ها از هم جدا میشن، متاسفم که شنیدن صدای عزیزانمون از زندان انقدر خوشحالمون میکنه،کاش روزهای شاد در کنار عزیزانمون بشه خاطره یکسان همه مان.
